.ROZDZIAŁ 2.

      

Bałam się tego co miał mi do powiedzenia lekarz.

- Co jest z mamą? – pytałam, próbując zachować zimną krew. Nie udawało mi się – głos mi lekko drżał, a ręce się trzęsły.

- Mam dla pani złą wiadomość. Niestety pani matki nie udało się uratować. Tak mi …

- Ale, ale jak … jak to … ? – nie umiałam nic z siebie wydusić. Głos mi się łamał. Nawet nie wiedziałam, kiedy w oczach pojawiły mi się łzy.

Byłam w szoku. Nie docierało to jeszcze do mnie. Straciłam najważniejszą dla mnie osobę… Straciłam wszystko.

Chciałam być sama. Jak najdalej tego miejsca… Zaczęłam się rozglądać za najbliższym wyjściem. W drugim pokoju były drzwi. Wstałam i trzęsąc się wybiegłam z domu. Słyszałam tylko jak ktoś mnie woła. Biegłam najszybciej jak mogłam, żeby nikt mnie nie dogonił. Wołanie stawało się coraz cichsze, aż w końcu nie słyszałam nic po za własnym oddechem.

Było zimno, wiał mocno wiat. Miałam na sobie tylko bokserkę, a na niej cienką bluzę. Było mi zimno, ale wiedziałam, że nie wrócę do domu – nie zniosłabym tych wszystkich pytań na temat mamy. Nie teraz …

A co do ojca to bym go najchętniej zabiła, za to co zrobił! Już parę razy uderzył mamę. Ostatnia ich kłótnia skończyła się tym, że mama wylądowała nieprzytomna w szpitalu. Mogłam już wtedy zgłosić na policje co się u nas dzieje, ale nie mogłam: groził mi! Sukinsyn…

Gdy dobiegłam do parku zaczął padać deszcz.

- Super! Jeszcze tego mi brakowało – powiedziałam sama do siebie.

Usiadłam zdyszana na ławce i pozwoliłam płynąć łzom. W tamtej chwili chciałam z sobą skończyć. Moje życie nie miało sensu.

                            

OD AUTORKI:

Bylo 6 komentarzy więc, jest 2 rozdział. Jakiś taki chujowy mi wyszedł. Zresztą oceńcie sami :) 

Głosujcie na ankiecie co sądzicie o moim blogu :) 

6 komentarzy i next!