.ROZDZIAŁ 1.

Wszystko zaczęło się w moje 17-ste urodziny…
Było lato, lecz pogoda było jesienna: wiał wiatr i padał deszcz. Jeszcze nie wiedziałam, że ten dzień okaże się najgorszy w moim życiu.

Ojciec jak zwykle przyszedł do domu pijany i krzyczał na mamę … Nagle usłyszałam głośny huk jak gdyby ktoś upadał.
-Mama! – pomyślałam i szybko zbiegłam po schodach na dół, bojąc się tego co tam zobaczę. Widok był okropny: mama leżała na podłodze w kałuży krwi, a ojca nigdzie nie było. Nie tracąc ani chwili podbiegłam do niej sprawdzić czy nic jej nie jest … czy żyje.
- Mamo! Mamo, słyszysz mnie? Odezwij się, proszę! – klepałam ją po policzku płacząc i mając nadzieję, że za raz otworzy oczy. Gdy jednak tak się nie stało zaczęłam rozglądać się za komórką. Leżała na stole. Wstałam cała się trzęsąc i pobiegłam po nią. Zadzwoniłam na pogotowie i powiedziałam co się stało. W tamtej chwili modliłam się, żeby zdążyli na czas.


Pogotowie przyjechało 15 minut później. Widziałam tylko, jak reanimują mamę …


Gdy otworzyłam oczy nie wiedziałam gdzie jestem, ani co się ze mną dzieje. Leżałam na ziemi w salonie. Zauważyłam, że przed domem stoi pogotowie i wtedy wszystko mi się przypomniało.
Podszedł do mnie lekarz i podał szklankę wody.
- Dziękuję – uśmiechnęłam się blado – Co się stało? – zapytałam nie wiedząc czemu urwał mi się film.
- Zasłabłaś – odpowiedział – Mdli cię lub boli głowa?
- Ze mną jest wszystko dobrze, tylko trochę kręci mi się w głowie, ale co z mamą? Odzyskała przytomność? Ojciec w domu? – Chciałam wszystko wiedzieć. Miałam mętlik w głowie.
- Spokojnie. Najpierw się uspokój, a potem postaram się na wszystko odpowiedzieć – Powiedział lekarz i uśmiechną się lekko.
- Coś się stało, ja to wiem! – pomyślałam. Wstałam powoli, gotowa na prawdę, choćby miałaby być
straszna …

               

          

                             

OD AUTORKI:

Jest 1 rozdział! Mam nadzieję, że wam się podoba :) Liczę na komentarze... 

 5 komentarzy i dodaje nexta :D