.ROZDZIAŁ 11.

- Nie przepraszaj – powiedziałam i wyszłam z auta …

Idąc w stronę domu nie obejrzałam się za siebie, ale wiedziałam, że George siedział dalej w szoku … W końcu stanęłam przed drzwiami i je otworzyłam. To co zobaczyłam w środku zaskoczyło mnie… David leżał na kanapie bez koszulki i całował się z jakąś laską. Przez chwilę stałam i patrzyłam na tą sytuację, ale w końcu się ocknęłam. Para była tak zajęta sobą, że przeszłam obok nich niezauważalnie. Wbiegłam po schodach i poszłam do pokoju.

Tego się nie spodziewałam. To pewne…

Zamknęłam drzwi pokoju na klucz, sprawdzając kilka razy czy, aby na pewno są dobrze zamknięte. Wolałam mieć pewność, że nie będę miała w nocy niezapowiedzianego „ gościa „ Przebrałam się w piżamę, a następnie zmazałam makijaż. Postanowiłam, że posiedzę jeszcze trochę na balkonie. Wzięłam swoją gitarę, którą dostałam od mamy na swoje 15 urodziny.

Otwierając drzwi poczułam delikatny powiew wiatru, który muskał mnie po twarzy. Dookoła było ciemno. Jedynie blask księżyca oświetlał miasto. Gdzieś w oddali było słychać świerszcze… W rogu balkonu stał leżak. Podeszłam do niego i usiadłam. Zaczęłam pogrywać na gitarze, a po chwili słowa same zaczęły padać mi z ust:

,, Would it make you feel better

To watch me while I bleed?

All my windows, still are broken

But I'm standing on my feet''

Urwałam. Po tym wersie zdałam sobie sprawę, że te słowa były skierowane do ojca. Do ojca, którego już nie mam… I nagle wszystko wróciło. Ten ból. Ten niesamowicie piekący ból. Opuściłam powieki,  a przed oczami ukazał mi się obraz mamy, leżącej w kałuży krwi … Ten okropny widok. Nigdy tego nie zapomnę… Nawet nie wiem kiedy łzy pociekły mi po policzkach. Nie mogłam ich pohamować . Za bardzo mnie to wszystko bolało …

Co ja bym zrobiła bez Vanessy? Mam nadzieję, że wyjdzie z tego … ale dlaczego ona to zrobiła? – To pytanie też nie dawało mi spokoju.

Moje przemyślenia doszły do Georga. Dlaczego powiedział mi, że jest inny niż myślę? Co miał na myśli?... Kiedyś babcia mi  powiedziała, że człowiek jest jak medal – ma dwie strony. Jedna z nich jest tą,  którą wszystkim pokazuje, a druga to taka o której wiedzą nieliczni. Nie zawsze jest ona taka, jaką sobie wyobrażamy.

Dopiero teraz zrozumiałam sens tego powiedzenia … Tylko, że George nie jest taki … chyba. Nawet gdyby nie był taki na jakiego wygląda, to chcę poznać prawdę. Czasem najgorsza prawda jest lepsza niż dobre kłamstwo …

Ziewnęłam.

Byłam zmęczona po dzisiejszym dniu. Wzięłam gitarę i weszłam do środka. Odłożyłam ją, a następnie wślizgnęłam się do łóżka, chwilę później zasypiając …

                   

Dzisiejszy poranek był wyjątkowo przyjemny. Cudownym doświadczeniem okazało się obudzenie przez promyki słońca. Otworzywszy oczy, rozciągnęłam się w celu całkowitego przebudzenia. Położyłam głowę na miękkiej poduszce i rozmyślałam nad właściwym wykorzystaniem wspaniale rozpoczętego dnia. Po piętnastominutowych refleksjach postanowiłam udać się do łazienki i przygotować się na śniadanie, które miałam zamiar przygotować. Wstałam i poszłam do łazienki zrobić poranną toaletę. Udałam się na śniadanie. Marzyła mi się pyszna jajecznica z bekonem i szklanka pomarańczowego soku. Przygotowałam owy specjał, poczym zaczęłam jeść. Muszę przyznać, że bardzo mi smakowało.

Davida nigdzie nie było. Pewnie musiał gdzieś wyjść wczesnym rankiem… Po zjedzeniu śniadania, postanowiłam zrobić pranie. Poszłam więc na górę do pralni. Zaczęłam wyjmować z kosza spodnie. Już miałam je wkładać do automatu, kiedy przypomniało mi się, że powinnam sprawdzić, czy nic nie ma w kieszeniach. Zaczęłam więc sprawdzać. Trafiłam na spodnie Davida i trochę było mi głupio je przeglądać no ale … Jedna kieszeń była pusta, ale w drugiej znalazłam …

OD AUTORKI:

Hej :) Dawno mnie tu nie było, ale udało mi się wszystko ogarnąć i w końcu napisać 11 rozdział. Muszę się przyznać, że mi trochę nie wyszedł, ale nie miałam pomysłu. Mam nadzieję, że mi wybaczycie... Liczę na wasze opinie :)

                                     

                                             CZYTASZ = KOMENTUJESZ