.ROZDZIAŁ 5.

Otworzyłam furtkę i podeszłam do drzwi. Zapukałam w nie i odwróciłam się, ale Geaorga już nigdzie nie było. Chwilę później otworzył mi brat Vanessy.

- Cześć – powiedział – Wejdź – Weszłam do środka, a on zamknął za mną drzwi.

Nagle na szczycie schodów pojawiła się moja przyjaciółka. Miała na sobie bokserkę i spodnie dresowe.

- O mój Boże! Jesteś! – zbiegła na dół i wręcz skoczyła na mnie – Wiesz jak się o ciebie martwiłam? – przytuliła mnie z całej siły.

Całej tej sytuacji przyglądał się z kuchni David – jej brat.

- Tak mi przykro, naprawdę – spojrzała na mnie, a ja otarłam łzę, która spływała mi po policzku.

- Nie chcę o tym gadać – uśmiechnęłam się sztucznie – Mogłabym zatrzymać się u Ciebie na parę dni? – zapytałam

- Oczywiście kochana! Zdejmij kurtkę, a ja zrobię nam czekoladę

- Dziękuję – zdjęłam ją i powiesiłam – A co do czekolady to piłam niedawno – powiedziałam, a ona popatrzyła się na mnie pytająco – Potem ci powiem.

- Ok.

- Ymmm… mogłabym wziąć prysznic?

- Oczywiście. To chodźmy na górę, a ja za raz przyniosę Ci jakieś ubrania – stanęłyśmy na schodach – Zrobisz coś do jedzenia – zapytała się brata

- Jasne – odpowiedział

Dzięki – uśmiechnęła się do niego – Chodźmy

Weszłyśmy na górę. Vanes poszła do pokoju, a ja poczekałam przy drzwiach łazienki

- Proszę – podała mi ubrania. Będę na dole, a ty idź się spokojnie wymyć

- Dobrze i jeszcze raz dziękuję za wszystko

- Nie ma za co. Naprawdę – uśmiechnęła się i zeszła po schodach

- Jest – powiedziałam sama do siebie i weszłam do łazienki.

Zamknęłam drzwi na klucz, rozebrałam się i puściłam wodę …

Nie wiedziałam, co bym zrobiła bez Vanessy. Znałyśmy się od dzieciństwa i byłyśmy nierozłączne. Zawsze mogłyśmy na siebie polegać i za to ją kocham – jest dla mnie jak siostry, której nie mam. Teraz nie mam już nikogo, po za Vanessą i … i chyba Georgem … George wydawał się dzisiaj bardzo miły, polubiłam go, ale cóż pozory czasem mylą. Wiem to z własnego doświadczenia… W szkole nie miałam przyjaciół. Nie miałam nikogo po za Vanes i to tylko przez to, że nie miałam markowych, drogich ciuchów, tak jak laski z mojej klasy. Byłam wyśmiewana i wtedy tak naprawdę zrozumiałam jacy są ludzie…

Po dość długim prysznicu czułam się jakoś lżej, tak jakby ciężar spłynął razem z wodą.

Założyłam ubrania, które dała mi przyjaciółka: krótkie spodenki i luźną fioletową bluzkę. Rozczesałam włosy, spięłam je w luźnego koka i wyszłam z łazienki.

Zeszłam na dół, ale w kuchni był tylko David. Odwrócił się w moją stronę i podał mi kubek z gorącą  herbatą.

- Dzięki – uśmiechnęłam się – Gdzie jest Vanessa ? – zapytałam się i wzięłam łyka z kubka.

- Poszła do sklepu – również napił się herbaty – Aaaaaałłłłłł!!! – odłożył szybko kubek i napił się zimnej wody –  Cholera! –  krzyknął.

Zaczęłam się śmiać , a po chwili David dołączył do mnie. Musiał się dość mocno oparzyć.

To było dość dziwne – przyznałam przez śmiech – Nic ci nie jest?

- Dziwne – przyznał – Język boli

W tamtej chwili drzwi się otwarły, a do kuchni weszła zapłakana Vanessa.

- Co się stało? …

     

OD AUTORKI:

                              

Przepraszam, że tak długo nic nie pisałam, ale nie miałam chwilowo "weny". Mam nadzieję, że wam się rozdział spodoba :) Liczę na komentarze! 

Dziękuję wam bardzo za tyle wejść! Jesteście kochani <3